رادمهر جوجوی من راه افتاد

گل پسرم یک خبر خیلی خوبه خوبه خوب .جوجوی من و بابایی بالاخره راه افتاد . البته تلپ تلپ می خوری زمین ولی دیگه نمی ترسی .از روز 7 دی ماه 1390پسرمن وقتی یک سال و یک ماه و بیست و یک روزش بود قشنگ راه میره .

پسرم من و بابایی دعا می کنیم که این قدمهای خوشگلت و توی زندگیت فقط و فقط برای رضایت خدا برداری دیگر هیچ .

امیدوارم نی نی گلمون هیچ وقت قدم کج برنداره . و کاری نکنه که خدای مهربون با این همه لطفش ازمون راضی نباشه .

پسرم یک روز داشتم روزنامه می خوندم یک آگهی دیدم به نام انجمن دیستروفی ایران که خیلی من و تو فکر برد رفتم توی اینترنت سرچ کردم دیدم انجمنی برای کودکان مبتلا به بیماری دیستروفی این بیماری بین پسرها شایع است و از سن 3 الی 4 سالگی شروع میشه تا نوجوانی چهار عضو اصلی بدن مثل دستها و پاهارو دچار معلولیت می کنه . این اطلاعاتم و برای شما نوشتم تا بدونی که خدای مهربون می تونسته مارو تو این دسته از این افراد قرار بده ولی لطفش شامل ما شده البته نه اینکه این بچه ها خدا بهشون لطف نکرده ولی مطمئناً اگر یک نعمت ازشون گرفته شده نعمتهای دیگری بهشون داده شده که ما ازنظر جسمی سالم هستیم اون توانائی رو نداریم .

ولی گل پسرم بدون ، فقط لحظه به لحظه زندگیمون و باید شکرگزار خدا باشیم .خدایی که هیچ وقت بنده هاش و فراموش نمی کنه .